ધન્ય તું ધન્ય તું રાયરણછોડજી

ધન્ય તું ધન્ય તું રાયરણછોડજી નરસિંહ મહેતા

ધન્ય તું ધન્ય તું રાયરણછોડજી ! દીન જાણી મુંને માન દીધું,
નહીં મુજા જોગ તે ભોગ મેં ભોગવ્યા, આજા અંબરીષથી અધિક કીધું
કનકને આસને મુજને બેસાડિયો રુકામિણી વચને તે હાથ સાહતાં;
હેત આણી હરિ ચરણ તળાસતાં, ખટરસ ભોજન સામગા કરતાં.
બાળપણા તણો સ્નેહ નવ વિસર્યો મિત્ર મોહન તણી પ્રીત સાચી,
દીન જાણી મને દયા કીધી ઘણી, રંક બેસાડિયો કનક – માંચી.
ધન્ય ધન્ય કૃષ્ણજી ! સંતસેવા કરી, ધ્યાન ધરતો હું નિજદ્વાર આવ્યો;
જડિત – રાતનમણિ ભવન શોભા ઘણી, દેવ શું દ્વારકા આંહી લાવ્યો ?
કનકની ભૂમિને વિદ્રુમના થાંભલા, અર્કની જ્યોત ઉધ્યોત દીસે;
ખાન ને પાન વિહાર સ્થાનક ઘણા કામિની નીરખાતા કામ હીસે.
નવ સપ્ત વરસની દીઠી ત્યાં સુંદરી નારી નવજોબના બહુ રૂપાળી,
સોળ શણગાર ને અંગે સુંદર ધર્યા, દેવ વિમાનથી રહ્યા નીહાળી.
સહસ્ર દાસી મળી નાર વીંટી વળી કામિની કંઠની પાસ આવી,
‘સ્વામી રે સ્વામી ! હું દાસી છું તમ તણી મંદિર પધારીયે પ્રેમ લાવી
ગોમતી સ્નાન ને નિરખવું કૃષ્ણનું , પુણ્ય પ્રગટ થયું પાપ નાઠું;
આ કળિકાળમાં જંતુ સહે જે તારે જેને શ્રીકૃષ્ણ શું હોય ઘાટું.
કૃષ્ણ મહાત્મ્ય લઈ ઘેર આવ્યો વહી, નવલજોબન થયા નર ને નારી;
વારતા કથતા રજની વીતી ગઈ, નરસૈના નાથની પ્રીત ભારી.